EDS

Ik weet het, ik weet het… ik loop verschrikkelijk achter met mijn blog en het enige excuus dat ik heb is dat ik compleet mijn ritme kwijt ben door alle gebeurtenissen afgelopen tijd.  Slap excuus lijkt het maar voor iemand die veel behoefte heet aan ritme helaas de waarheid.

In mijn laatste blogpost schreef ik dat ik de diagnose hypermobiel heb gekregen. Ondertussen heb ik daar veel informatie over opgezocht en veel gepraat met mensen die HMS of EDS hebben.

EDS staat voor Ehler Danlos syndroom en bijna iedereen met HMS gaf aan dat het slim is om mij daarop te laten onderzoeken. EDS is een bindweefsel ziekte die o.a. zorgt voor hypermobiliteit. Er zijn meerdere variëteiten maar bij mij zou het dan gaan om type 3 hypermobiliteit. Voor vele types van EDS is het aantoonbaar met een genetische test, helaas die van mij dan weer net niet. Dus heb ik vanmorgen tijdens de controle van mijn knie om een doorverwijzing gevraagd naar de Klinisch Genetica. Dat had nogal wat voeten in de aarde. Ik ben niet zo dapper met het vragen van dat soort dingen omdat ik bang ben dat mensen mij voor aansteller aanzien. Plan A was dat mijn beste vriendin mee zou gaan naar de afspraak, daarvoor zou ze vanuit Veldhoven (bij Eindhoven) de avond tevoren naar mij rijden en dan blijven slapen. Helaas werd ze ziek en besloten we gisteren dat we liever hebben dat ze goed uitziekt dan met mij mee te gaan. Tijd voor plan B. Dat hield in dat ik met alle macht zou proberen de moed te verzamelen om die doorverwijzing te vragen en zo niet dan ging mijn vriendin volgende week mee naar de huisarts om het daar te regelen.

Ik heb van de zenuwen amper geslapen en in de wachtkamer in het ziekenhuis zat ik mijzelf nog steeds op te fokken over de doorverwijzing. Toen werd ik binnen geroepen maar i.p.v Dr.E was daar een aardige arts assistente. Dr. E bleek afwezig en Dr. S , de orthopeed die mijn rug/bekken behandeld, verving hem, de arts assistente overlegde alles met hem buiten de kamer. In ieder geval voelde ik mij bij de arts assistente genoeg op mijn gemak om te vragen voor een doorverwijzing en na haar alles verteld te hebben waarom ik die doorverwijzing wilde hebben heeft ze overlegd met Dr. S. en sturen ze de doorverwijzing op. Mijn opluchting was groot en ik voelde me direct dom dat ik mij daar zo druk om gemaakt heb. Conclusie van het verdere onderzoek is dat de foto van mijn knie goed was, de breuk geheeld en dat ik de brace mag afbouwen met de fysiotherapeut. Daar moest ik vanmiddag ook heen dus gelijk met de fysio een plan gemaakt en natuurlijk oefeningen gedaan. Als ik de diagnose EDS krijg valt dat onder collageenafwijkingen en krijg ik ook chronische fysiotherapie vergoed, dat zou zooooo fijn zijn. Jammere is wel dat ik voor de Klinisch Genetica naar Groningen moet, helaas is er geen Klinisch Genetica in Zwolle. Dat gaat even reistijd kosten maar dat moet je er maar voor over hebben. Wel moet ik proberen uit zien te vinden of er familie leden zijn die bekend zijn met EDS/HMS of dingen herkennen zoals: vaak ontwrichtingen hebben of vaak door de enkels gaan etc. Van mijn moeders kant wordt dat heel lastig, van mijn vaders kant is het even zoeken.

Afgelopen week heb ik overigens nog een botscan gehad. Dat houd in dat ze ’s ochtends om 11 uur een radioactief goedje in mijn ader spoten, en dat ik toen naar huis mocht en veel moest proberen te drinken (lastig met een maagverkleining). Om 14.15 moest ik terug zijn voor de botscan. Dat is een soort grote CT machine. Voor een normale foto openen ze de belichting maar eventjes een miliseconde om de foto te maken , maar bij een botscan duurt een foto maken 5 minuten. Dat radioactieve goedje bind zicht aan een eiwit in je botten. Als je bot beschadigd is door bijv een breuk of slijtage dan komt daar meer eiwit bij vrij, op de foto zie je dan een lichtere plek. Zo kon ik mooi zien dat er in mijn knie hard gerepareerd werd en als verassing ook op de ribben die ik gekneusd had. Waarschijnlijk heeft daar toch een fractuur gezeten ipv alleen een kneuzing. De uitslag van de botscan krijg ik dinsdag. En Woensdag mag ik dan voor een DEXA scan weer naar het ziekenhuis. Dat is een botdichtheidsmeting. 2 weken daarna krijg ik telefonisch uitslag van de DEXA en van het bloedonderzoek.  Busy busy busy….

De boerderij heb ik afgelopen tijd weinig gezien, jammer voor mij, de hondjes en ook voor iedereen op de boerderij die ons mist.

Toch hoop ik dat ik na volgende week weer wat ritme op kan gaan pakken. Dan heb ik de meeste onderzoeken gehad en hoef ik mij enkel nog op de afspraakin Groningen te richten. Hoop ik tenminste…  We zullen zien.

Ik zal proberen weer elke week een update te schrijven, zolang ik het maar niet vergeet, maar je mag mij best helpen door eens aan te tikken hoor ! Weet ik ook eens of iemand nog mee leest haha.

Groetjes, Marije

Diagnose gekregen

Ik had al even niets meer gepost, dat komt voornamelijk omdat alles een beetje chaotisch is momenteel. Dat zorgt ervoor dat ik mijn overzicht verlies en ook veel dingen vergeet.

Wat is er in de tussentijd gebeurd:

Ik heb röntgenfoto’s gehad van mijn rug, de orthopeed heeft naar mijn rug en heupen gekeken maar vond deze niet versleten. Dat is mij in het verleden wel verteld dus was mijn vraag: waar komt die pijn elke keer dan vandaan. Het zit toch echt niet tussen mijn oren.  De dokter nam mij in ieder geval serieus en ik krijg binnenkort een botscan en een afspraak bij de osteoporose kliniek om er verder naar te kijken.

Verder kreeg ik een MRI van mijn knie. De uitslag daarvan heb ik vandaag gekregen. Naast dat er in mijn kuitbeen een scheurtje zat bleek er ook 1 in mijn scheenbeen te zitten. Verder blijk ik HMS te hebben. HMS staat voor Hyper Mobiliteit Syndroom.

De banden en pezen van mijn gewrichten zijn niet sterk genoeg en daardoor kan ik bijvoorbeeld mijn knieën verder overstrekken dan een ander ‘normaal’ persoon. Als gevolg daarvan ben ik dus doorgeklapt toen ik van het paard probeerde af te stappen. Ook de klachten van mijn rug en bekken kunnen daar vandaan komen. De spieren rond mijn gewrichten proberen de taak van de banden en pezen over te nemen en daardoor raken ze snel overbelast wat voor pijn zorgt.

Wat eraan gedaan kan worden? Niet bijzonder veel. Proberen door fysiotherapie om de spieren sterker te maken maar zonder ze over te belasten. Verder pijnstilling.

De diagnose is misschien niet leuk maar aan de andere kant een hele opluchting. Net als toen ik de diagnose ADHD kreeg vallen nu ook allemaal puzzelstukjes op hun plaats, alleen nu op lichamelijk vlak.

Wat mijn knie betreft, die mag nog 4 weken in de brace blijven, ik krijg fysiotherapie en dan terug voor een foto en controle.

Door alle ziekenhuisbezoekjes is het momenteel wel rommelig in mijn ritme en structuur en daar heb ik wel last van. Zoals eerder gezegd vergeet ik nu snel dingen en ook in huis is het chaotisch. Gelukkig heb ik hulp van het RIBW want anders zou het echt een zooitje worden ben ik bang.

Deze week wel weer een ochtend op de boerderij geweest en hopelijk kan ik binnenkort weer mijn eigen ritme op pakken.

Morgen eerst maar richting Utrecht en een weekendje bij paps verblijven met de hondjes voor Vaderdag en de verjaardag van een stief zus.

Happy b-day!

Drukke week gehad, voor mijn doen. Donderdag was ik jarig, en ben ik wezen lunchen met een vriendin (incl. gebak en gezang) en uit eten geweest bij de chinees met mams (nomnomnom).

Verder te horen gekregen dat ik 2 juni voor de MRI mag voor mijn knie, en een week later een afspraak voor de uitslag.

Zaterdag heb ik mijn verjaardag gevierd, daarvoor had ik heerlijke red velvet cupcakes gemaakt die goed bevallen zijn bij de visite.

Zaterdag avond na alle visite had ik het even te kwaad. Alle stress rondom mijn knie, mijn rug, en stress voor de verjaardag kwam eruit. Ik was helemaal kapot. Daarnaast ben ik teleurgesteld in een vriendin en geloof me, teleurstelling is lastiger dan boosheid.

En dan denk je lekker op tijd naar bed te gaan, dan kan je in ieder geval zondags lekker fris gaan trainen. Nou nee… Behalve dat ik last van mijn ribben had en geen houding kon vinden die lekker lag besloot half Zwolle voor mijn raam op de binnenplaats (het gebouw waar ik woon heeft een ‘U’ vorm , ik woon aan de binnenkant) lekker dronken te gaan schreeuwen. En door de vorm van het gebouw wordt dat geluid versterkt. Had ik beter in mijn vel gezeten dat had ik rustig mijn raam opengedaan en vriendelijk gevraagd of ze op wouden rotten. Maar aangezien ik er door heen zat had ik daar de puf niet voor. Dit is herhaaldelijk gebeurd tussen 1 en 5 uur ’s ochtends en ik vernam vanmorgen dat de overbuurvrouw wel tot 2 keer toe er wat van gezegd heeft. Het is alleen net dweilen met de kraan open. Nou weet ik wel dat ik in de binnenstad woon, en dat het lawaai niveau hoger is in het weekend , maar om voor mijn raam te gaan schreeuwen, waar de meesten sowieso niets te zoeken hebben, het is privé terrein, vind ik wat te ver gaan. Ooit, ooit als ik geld heb om te verhuizen woon ik in een mooi huisje met een tuin.. voor nu doe ik het er maar mee.

Maar ondanks dat ik vanmorgen dus geheel kapot was ben ik wel naar de hondentraining gegaan. Eerlijk gezegd meot het wel heel slecht met mij gesteld zijn als ik daar niet heen ga. Al zit ik enkel aan de zij lijn te kijken, ik knap er van op, het is mijn rust moment met fijne mensen waar ik mij thuis voel.

Dus voel ik mij nu weer wat energieker en heb ik iets meer vertrouwen in komende week.

Morgen moet ik naar het ziekenhuis voor mijn rug, eerst radiologie en dan orthopedie afdeling. Daar ben ik toch wel wat zenuwachtig voor… Mevrouw, u rug is niet goed… nee dat weet ik al, maar kunnen ze er ook wat mee, dat is wel spannend.

Verder door de week niet zo heel veel gepland, misschien dat ik een half dagje naar de boerderij ga.

Vrijdag ga ik een logeetje ophalen, zaterdag met haar naar de dierentuin in Emmen en Zondag gaat ze mee naar de training, 's middags breng ik haar weer terug naar huis.  Verder vooral maar rustig aan doen.

Hebben jullie nog leuke plannen?

Update

Tijd voor een update vond ik.

Dinsdag ben ik bij de dokter geweest en heb ik een doorverwijzing gekregen naar de afdeling orthopedie in het ziekenhuis voor mijn rugwervels die niet zo ok bleken te zijn op de röntgen foto’s van afgelopen zaterdag. Inmiddels heb ik daar bericht van en mag ik maandag de 26^e eerst naar de radiologie afdeling (voor foto’s lijkt mij) en direct daarna bij de orthopeed. Spannend en ik ben erg benieuwd.

Vrijdags ben ik naar de trauma chirurgie poli geweest voor controle van mijn knie. En dat ging niet zo goed als ik hoopte. Mijn knie is vreselijk instabiel en bij vergelijking van mijn andere knie bleek die ook niet ‘sjofel’ te zijn. Ik heb een brace gekregen en moet wachten op een oproep voor de MRI. Morgen (maandag) moet ik ze wel weer bellen, de brace die ik heb gekregen is een maat te groot en daardoor klap ik nog steeds naar achteren met mijn knie (en met naar achteren bedoel ik dus de andere kant op dan dat je knie zou moeten..)  Ook daar dus spannend wat er allemaal mee gaat gebeuren en wat er mis mee is.

Ergens is de val van Neel een zegen geweest, ze komen achter van alles dat mis is en er wordt nu goed naar gekeken. Maar het brengt ook zorgen , want tsja als het allemaal mis is dan is er ook kans dat ik geopereerd moet worden. Ik blijf heel hard tegen mezelf zeggen dat ik het stap voor stap moet bekijken maar dat is best moeilijk voor iemand die alle scenario’s afgaat… Een operatie op zich boeit me niet zo, zall pijn doen maar ach. Wat mij dwars zit zijn de honden. Die kunnen natuurlijk prima ergens logeren en zullen waarschijnlijk mij niet eens zo missen omdat er overal vriendjes zijn om mee te spelen, maar ik maak me zorgen om mijn psychische toestand als ik ze dagen moet missen. Vooral Bella is mijn steun en toeverlaat als ik het moeilijk heb. Gelukkig heb ik ook al een aanbieding gehad dat mocht ik geopereerd worden ik bij vrienden mag verblijven samen met de honden. Je maakt je immers zo druk over de honden dat je er nog niet eens over nadenkt wat je zelf gaat doen.. Denk niet dat ze mij naa huis laten gaan als ik helemaal alleen ben …

Dit wetende geeft mij weer wat rust en kan ik me voorlopig gewoon op de komende tijd focussen.

Mijn ribben doen overigens nog wel zeer, vooral ’s nachts, en daarvoor slik ik ’s nachts ook pijnstilling, overdag niet meer. Mijn schouder doet helemaal niet zeer meer dus die is weer opgeknapt. Dat is iig 1 ding wat niet meer kapot is haha.

De boerderij houd ik op de hoogte maar ik ga volgende week nog niet heen. Dit voornamelijk omdat ik het gehobbel heen (1 uur) en terug (nog 1 uur) in het busje niet zie zitten. Daarnaast kan ik er nu ook niets uitvoeren. Als het volgende week goed gaat ga ik de week erna weer heen. Wel een beetje jammer omdat ik donderdag jarig ben en een high tea zou doen op de boerderij om te vieren. Ik stel dat dus nog even uit en dan vieren we het later.

Donderdag jarig dus. 30 jaar wordt ik, en zaterdag vier ik het voor wie gezellig langs wil komen met koffie/thee en gebak. Ik doe niets uitgebreids, lekker simpel.

Volgende week weer een update!

Ritme Kwijt

Ik ben op vakantie geweest de afgelopen 2 weken. Hartstikke fijn omdat ik lekker bij kon komen maar aan de andere kant is het soms ook vervelend. Ik wordt dan namelijk wel uit mijn vaste ritme gerukt en dat is lastig. Zo begin ik dan te vergeten welke dag het is, vergeet ik mijn wekelijkse blog te schrijven en nog zo’n mooi voorbeeld, ik vergeet de helft van de tijd mijn medicatie. Puur omdat mijn ritme anders is dan thuis. Thuis staat alles op zijn plek als ik naar bed ga, doe ik mijn lenzen uit en neem ik mijn medicijnen in. Maar bij vriendin lief staat alles net anders en vergeet ik mijn medicatie te nemen en soms zelfs mijn lenzen uit te doen. (En dan denk je soms ’s ochtends dat je ogen spontaan genezen zijn, het moment dat je realiseert dat je, je lenzen nog in hebt is even een teleurstelling.)

Ik heb wel heerlijk bijgeslapen bij mijn vriendin, en de 2^e week kwam er nog een vriendin met haar honden gezellig bij. Dus waren we met 4 man (2 dinnetjes, ik en vriend van dinnetje)

, en 5 honden.  Nou ja… 4 honden en een aanhangsel want Bella telt eigenlijk niet mee :p.

Ik heb op vakantie ook weer wat paard gereden, voornamelijk gestapt op een fries genaamd Neel, en een paar pasjes gedraafd, wat mijn heupen gelukkig niet erg vonden.

Ook een heerlijk dagje sauna stond op de planning met zijn 3en en dat was genieten. Heerlijk ontspannen en vooral mijn rug en heup vinden de warmte heel erg fijn, de nacht na de sauna heb ik dan ook heerlijk geslapen.

Afgelopen zaterdag avond zouden wij weer terug, maar niet nadat ik nog even ’s middags op Neel gestapt had. En toen veranderde alles….

Ik maakte een miscalculatie hoe hoog ik mijn been moest opzwaaien, en paardlief ging alvast lopen. Ik kwam met mijn been achter het zadel terecht en een poging alsnog in het zadel te komen werkte niet dus bedacht ik dat ik maar af zou stappen, dat was op zich geen slecht plan maar ik kwam verkeerd terecht waarbij mijn knie flink naar achteren klapte, en ik met mijn rechterschouder en borstkas op de grond klapte waarbij mijn long even inklapte.

Nu heb ik vaker een ingeklapte long gehad dus ipv in paniek raken ademde ik heel hard uit (in gaat op dat moment niet) en toen dat was opgelost stond ik op en stapte ik , het zij met pijn, weer op het paard, want erop zal ik altijd als ik eraf val. Vriendin lief hield paardje wel even vast maar na 2 rondjes stappen werd duidelijk dat de hoeveelheid pijn toch wel wat meer dan normaal was en wilde ik naar het ziekenhuis. Vriendinnetje even gevoeld om zeker te weten dat de ribben niet gebroken waren anders hadden we op een ambulance gewacht (dit omdat een gebroken rib je long zou kunnen perforeren).

Met een enorme hoeveelheid gevloek en flink wat tranen zijn we onderweg gegaan naar het ziekenhuis in Veldhoven. Ik heb best een hoge pijngrens maar dit was niet grappig meer. Ik had verschrikkelijk moeite met ademhalen omdat mijn ribben zo’n zeer deed.

In het ziekenhuis gekomen werd ik snel gezien en kreeg ik ook al snel pijnstillers. Eerst paracetamol, wat niet zoveel doet, maar uiteindelijk ook een spuit morfine, en daar werd ik erg blij van want zolang ik nu rechtop stil zat deed het bijna geen pijn meer.

Er werden foto’s gemaakt van mijn rug, schouder, borstkas terwijl ik stond en toen moest ik gaan liggen voor foto’s voor mijn knie… aiaiai, ik heb een partij staan vloeken en schelden want gaan liggen met vers gekneusde ribben is geen leuke grap. Gelukkig was het snel gedaan en nadat ze ook nog even bloed hadden getrokken voor de zekerheid mag je lekker wachten. Op dat moment duurt alles lang maar als ik erop terug kijk ging het nog vrij vlot.

De uitslag is dat ik een gekneusde schouder, gekneusde ribben heb en een fractuur in het kopje van mijn kuitbeen. Die fractuur is alleen niet geheel door dus zie het maar als een scheur. Aan het kopje van de kuitbeen zit een pees/band van je knie vast. Door de kracht waarmee mijn knie naar achteren geslagen is heeft die band dus bijna de kop van het bot afgerukt. Ik heb geluk gehad want als het werkelijk gebroken was geweest had ik geopereerd moeten worden.

Wel werd er ook nog een opmerking gemaakt dat bij 2 borstwervels op de röntgen te zien was dat er een afwijking aanwezig was. Dit had niet met het huidige ongeval te maken maar was wel fijn om te weten omdat ik de laatste keren daar pijn heb gehad toen ik door mijn rug ging. Ik ben dan ook vandaag bij de huisarts geweest daarvoor en heb een doorverwijzing gekregen naar de orthopeed omdat ik wil dat daar naar gekeken word. Ik heb vaak genoeg last van mijn rug en wie weet kan er wat aan gedaan worden.

Verdere advies was vooral rust. Pootje omhoog. Ik heb een drukverband om mijn knie en mocht na 3 dagen mijn brace of tubigrip omdoen. Maar beide opties zakken na 2 stappen af, of in het geval van de tubigrip (elastische stoffen buis) trek ik hem omhoog, laat ik los en rolt ie naar mijn kuit omlaag…

Dus verbind ik nu mijn been elke dag zelf opnieuw (ik had dat maandag laten doen bij de assistente van de huisarts, maar volgens mij hebben zij geen verbandleer in het vakkenpakket gehad ….) en Vrijdag mag ik naar de poli afdeling van de afdeling trauma chirurgie in het Sophia ziekenhuis voor controle. Ik gok erop dat ze een controle foto gaan maken , maar heb eigenlijk geen idee. Wat ik wel weet is dat mijn knie nog steeds om de haverklap naar achteren klapt en dat goed zeer doet.  Het zal zijn tijd wel nodig hebben.

Betekend dus ook dat ik komende week , en misschien volgende week niet op de boerderij ben. Ik zie het niet zo zitten om een uur heen en een uur terug in een hobbelende bus te zitten met gekneusde ribben (ouch) en dan ook nog eens op de boerderij uit mijn neus moeten peuteren omdat ik niets kan doen….  Dan liever thuis en comfortabel.

Volgende week ben ik jarig en dat had ik op de boerderij willen vieren met een high tea maar ik denk dat ik dat maar uitstel tot ik weer terug ben. Dan maar verlaat…

Gelukkig krijg ik van alle kanten hulp en ben ik nog redelijk mobiel. Plus dat slapen ’s nachts mij nog meevalt (mede dankzij flinke pijnstillers) ondanks de pijn. Het komt wel weer goed.

En nu weer mijn gewone ritme oppakken, dan krijgen jullie ook weer wekelijks een verslagje!

Vakantie!

Een beetje laat maar dan toch nog even een update.

Ik ben op vakantie, niet naar een warm land ofzo of een of andere camping, maar naar mijn beste vriendinnetje die in omgeving Eindhoven woont. Om een of andere reden kom ik altijd helemaal bij als ik bij haar (en haar vriend) thuis ben.  Standaard slaap ik de eerste 2 of 3 dagen veel  en voer ik dus niet veel uit. Ik hobbel mee naar de verzorgpaardjes van haar en we trainen een beetje met de honden. Gisteren ben ik wel naar de kapper geweest (was weer hoog nodig) en heb ik dus weer een lekker kort koppie.  Vandaag nog even op een paard gezeten van een vriend van dinnetje, en dat mag ik komende 2 weken elke dag als ik wil , dus dat is ook erg leuk.

Volgende week komt er nog een vriendin met haar honden en gaan we lekker een dagje naar de sauna voor pure ontspanning. Telefoon in de kluis, kleren uit en vrijheid blijheid!

Vrijdag wordt mijn zus ingeleid voor har bevalling, als de kleine al niet eerder besluit te komen. Spannend , weer een nieuw familielid :D Ik hoop dat alles goed gaat.

Voor nu heb ik niet veel te melden, maar ik kom vast nog wel wat tegen komende anderhalve  week. Voor nu wens ik iedereen een fijne vakantie, en hopelijk lekker weer erbij!

Puppies en CIZ

Ik ben deze week niet op de boerderij geweest, reden daarvoor was dat ik vroedvrouw mocht spelen bij de fokker van Aedan. Maandag gaf de teef (vrouwelijke hond voor de leken) een temperatuurdip aan. Meestal komen de puppies dan binnen 24 uur. Dus heb ik Aedan naar de oppas gebracht, die is namelijk te druk om erbij te zijn, en ben ik met Bella op de trein gestapt naar Emmeloord. Daar kwam de eerste uitdaging, want in mijn haast vergat ik even dat om half 3 de trein en bus volgeladen zit met studenten.. oeps!  Wel een heel leuk gesprek gehad op het station met een echtpaar waarvan de man ook paniekaanvallen had en die vroeger met 3 duitse herders trainden. Ze waren erg onder de indruk van Bella. De busreis was vervelend druk en ik heb mij vooral met Bella bezig gehouden zodat ik minder op de omgeving zat te letten.

Jammer genoeg voor mij besloot Diva, de teef, dat ze nog niet wou bevallen dus ben ik een aantal nachten blijven slapen. Woensdag belde echter mijn begeleidster van het RIBW over mijn indicatie aanvraag bij het CIZ. Er klopte een aantal dingen niet voor de aanvraag, er was een oudere diagnose meegestuurd, dat ging zij oplossen, maar ze wouden ook informatie van Dimence waarom ik meer dagbesteding nodig had en waar ik het afgelopen jaar mee bezig ben geweest, en dat moest vinnen 2 dagen geregeld worden. Nu heb ik wel eens eerder verteld dat Dimence niet altijd de zaakjes op orde heeft dus ik was verschrikkelijk boos en moest er ook van huilen. Toen ik eindelijk mijn SPV ‘er te pakken had gekregen heeft zij dit uiteindelijk allemaal geregeld met mijn begeleidster en hoefde ik mij daar voorlopig niet meer zorgen om te maken. 

Donderdag ochtend besloot Diva dat ze er klaar voor was en zijn er 2 prachtige pups geboren. Erg leuk om ook eens een bevalling bij een hond mee te maken. En raar om te bedenken dat ook Aedan ooit zo klein was.

’s Avonds kon ik met de wederhelft van de oppas meerijden naar huis, dat was erg fijn want na een paar gebroken nachten en stress vanwege het CIZ was de koek wel een beetje op, ik zag dan ook als een berg op tegen de reis terug.

Het was ontzettend fijn om Aedan weer te zien, ik heb hem die dagen echt heel erg gemist. Het is een ontzettend druk ventje dus als het dan ineens stil is om je heen en je niet wakker wordt van een hond op je hoofd die je aflikt dan is dat even afkicken.

Vandaag kreeg ik een belletje van mijn begeleidster en helaas geen positieve. De aanvraag is afgewezen. Voornamelijk omdat ik onder behandeling sta en dat prioriteit heeft over dagbesteding, ook al zie ik mijn ‘behandelaar’ maar eens in de 2 weken nu…. Daarnaast heeft het CIZ mijn hele indicatie nog maar eens onder de loep genomen en vinden ze dat ik mijn huishoudelijke ondersteuning, die nu onder het AWBZ valt moet gaan zoeken bij de WMO bij de gemeente… zucht…

Door alle veranderingen in de zorg die komen, en nu al beginnen doet iedereen met indicaties moeilijk. Ik voorzie nu dan al problemen met het aanvragen bij de WMO , ook al zegt mijn begeleider dat ik dat gewoon zou moeten kunnen krijgen… maar ja , dat zeiden ze van de indicatie aanvraag ook dus ik geloof ondertussen helemaal niets meer.

Puntje bij paaltje komt het erop neer dat ik beter geen aanvraag had kunnen doen want nu is het een zooitje…

Wel heb ik dan maar bedacht dat als ik eraan toe ben meer te doen ik dan i.p.v. meer dagdelen op de boerderij ga kijken of ik vrijwilligerswerk kan doen met de honden bij bijvoorbeeld De Zonnebloem Stichting. Voorlopig doe ik maar even helemaal niets, nog meer tegenslagen zie ik niet zitten, ik ben er even klaar mee.

De veranderingen en bezuinigingen in de zorg zouden in 2015 van start gaan maar daar wordt nu al mee begonnen geloof ik… Merken jullie hier ook al wat van?